http://www.rkc.lviv.ua/Cx4.php3?L=u&D=L

Адольф Петро Шельонжек

	Слуга Божий єпископ Адольф Петро ШЕЛЬОНЖЕК
	01.08.1865 - народ. [Сточек Луковський на Підляшші], 1888 - священик, 1918 - єпископ, 14.12.1925 - Луцький єпископ, +09.02.1950
Похований у підземеллі костелу св. Якова у Торині

	01.08.1865 - народився у Сточку Луковському на Підляшші. 1888 - висвячений на священика. 1918 - висвячений на єпископа, єпископ-помічник у Плоцьку, брав участь у беатифікації (1923) та канонізації (1925) св. Терези Немовляти Ісуса. 14.12.1925 - єпископ Луцької дієцезії. 1945 - заарештований і вивезений у Київ радянською владою. 1946 - звільнений завдяки зусиллям папи Пія XII, оселився в замку у Бєжгловє (біля Торина, Польща). Відновив тут Луцьку курію, контакти зі своїми духовенством і вірними, а також зі згромадженням, яке сам створив. 09.02.1950 - помер у Бєжглові.

Myśli Ks. Bpa A.P. Szelążka

Stosunek do Pana Boga  i Maryi: Ludzie są zobowiązani kochać Maryję. * Człowieka w stosunku do Pana Boga powinna charakteryzować postawa dziecka, które ufa bezgranicznie i kocha. * W duszach katolików zbudzić się musi prawdziwie synowskie przywiązanie do Pana Boga, najpełniejsza ufność, bezgraniczne zdanie się na wolę Bożą. * Czym świat jest dla oka człowieka, tym Jezus dla chrześcijanina. * Z dobrowolnie przyjętej wiary wypływa zawierzenie Bogu.

Zjednoczenie z Bogiem: Zacząć trzeba już tu na ziemi życie, które będzie źródłem szczęścia w życiu przyszłym. Już tu na ziemi należy zapoczątkować trwałą wymianę myśli i uczuć. * Chodzić w obecności Boga, znaczy poświęcić Bogu wszystko, co posiadamy, żyć w ciągłej obecności Boga. * Wybierać zawsze w swoich myślach, słowach, wszystkich swoich czynach, to co najbardziej miłe Jezusowi Chrystusowi. * Człowiek ma Zmartwychwstawać z Chrystusem do życia nadprzyrodzonego. Chrystus jest zdrojem łaski. * Bądź raczej kanwą niż kanałem, kanał bowiem jednocześnie prawie wylewa to, co w siebie przyjmuje, kanwa zaś czeka, aż się napełni, a tak bez własnej szkody innym z tej obfitości udziela. * Gdy pokuta jest szczera. Bóg wchodzi do duszy człowieka przez łaskę uświęcającą. * Cnotą jest szereg czynów, nie same uczucia cnotliwe.

Miłość Boga i bliźniego: Bądźcie aniołami nie tylko przez wieczną kontemplację Majestatu Bożego, ale również przez najmocniejsze więzy miłości wzajemnej. * Miłość tam gdzie jest, działa Jeżeli nie działa, nie ma jej. * Nie ma nieprzyjaciół dla tych, którzy są w Królestwie Bożym, są bliźni, którym się dobrze czyni. * My spotykamy się nie na naszych drogach, ale w naszych duszach. * Kto trwa w miłości Bożej, ten działa pod wpływem siły, której nikt nigdy nie zniszczy, bo „jest niezwyciężona i potężna jak śmierć”. * Prawo nie jest literą, lecz życiem, nie ma go, gdy nie ma go w życiu. * Serce odrodzone przez zespolenie z Bogiem, żyjące prawem miłości dla Boga, widzi Boga w Jego dziełach, w swoim otoczeniu, nie zna nieprzyjaciół, dla których ma jedno imię bliźniego i jedną normę oddawania dobrem za złe.

Modlitwa nie jest pustym aktem myślowym, ale dziełem twórczym, to „klucz do skarbnicy Bożej, z której Opatrzność pozwala czerpać obficie”. * Modlitwa, bez czynu odpowiadającego wierze, jest niedoskonała.

Kościół: Pasterze Kościoła choć podlegają rożnym słabościom, to jednak nie tylko na ludzkich opierają się siłach w kierowaniu Kościołem, ale na mocy Chrystusa. Jezus Chrystus rządzi Kościołem przez swego Ducha. * Kto uczy w Kościele, jaśnieć powinien równie nauką jak i świętością. Ponieważ nauka, bez życia świętego rozzuchwala człowieka, świętość zaś bez nauki niepożytecznym go czyni.

Cierpienie: W zespoleniu Boga i duszy, Pan Bóg prowadzi człowieka do wielkiego triumfu, prowadzi bohaterską drogą krzyża. * Rzeczywiste cierpienie - oczyszcza duszę ze wszystkiego pyłu. * Utrapienia, cierpienia, aby kroczyć drogą zbawienia wiecznego są rzeczą szczególnie konieczną. Tak jak woda morska zepsułaby się infekcją straszliwą, gdyby nie była bardzo (gorzko) słona. Podobnie gorzkości są nam potrzebne, aby podtrzymać nasze męstwo cnotliwe. * Aby odnowie człowieka, potrzebna jest moc Boża zespolona z krzyżem, który daje panowanie ducha. * Trudności wzbudzają zniechęcenie lub rozpacz w duszach o małej wierze.

Nauka: Trzeba siać prawdę, aby rodziło się dobro. * Jeżeli światło Boże nie wkracza bezpośrednio w dziedzinę usiłowań człowieka w zakresie wiedzy ścisłej, nie krępuje uczonego w jego dociekaniach, zna jednak trudności tych dociekań. * Brak pobożności, jest bez wątpienia bardziej karygodnym, brak zaś nauki, bardziej szkodliwym.

Kalendarium życia

Ks. Bpa A.P. Szelążka

1865  Urodził się 30 lipca w Stoczku Łukowskim.
1883  We wrześniu, jako osiemnastoletni młodzieniec, wstąpił do seminarium w Płocku.
1888  26 maja otrzymał święcenia kapłańskie Rok później wyjechał na studia, do Petersburga.
1893  Po uzyskaniu tytułu magistra teologii w Akademii Duchownej w Petersburgu, pracował w Kurii Biskupiej oraz Seminarium Duchownym w Płocku jako profesor, rektor, kanonik kapituły.
1918  24 listopada papież Benedykt XV mianował go biskupem pomocniczym w Płocku.
1918-1925 Jako dyrektor Departamentu do Spraw Kościoła Katolickiego w Ministerstwie Wyznań i Oświecenia Publicznego brał udział w pracach przygotowawczych do zawarcia Konkordatu między Stolicą Apostolską i Rządem Polski.
1925  14 grudnia został Ordynariuszem Łucka na Wołyniu.
1928  Otworzył Wyższe Seminarium Wschodnie w Dubnie.
1933  Założył Instytut Przeszkolenia Kościelnego w Łucku, w którym przystępujący do Unii duchowni prawosławni zapoznawali się z zasadami życia kościelnego. Tworzył stacje i kościoły unijne.
1936  Erygował Zgromadzenie Sióstr św. Teresy od Dzieciątka Jezus.
1945-1946 Za wierność Stolicy Apostolskiej został uwięziony i przez 16 miesięcy przebywał w więzieniu w Kijowie. Uwolniony, dzięki interwencji papieża Piusa XII i aliantów, jako Biskup-Wygnaniec powrócił do Polski.
1950  Zmarł 9 lutego w Zamku Bierzgłowskim Został pochowany w podziemiach kościoła św. Jakuba w Toruniu.

http://www.niedziela.pl/wiad.php?p=200502&id=83

2005-02-11

Obchody rocznic

bpa A.P. Szelążka

i ks. W. Bukowińskiego

Biskup łucki Marcjan Trofimiak odprawił 8 lutego w katedrze łuckiej uroczyste nabożeństwo z okazji 55. rocznicy śmierci ostatniego ordynariusza tej diecezji w przedwojennej Polsce bp Adolfa Piotra Szelążka i setnych urodzin wielkiego duszpasterza Wołynia i Kazachstanu ks. Władysława Bukowińskiego.
Bp Trofimiak przypomniał w homilii, że bp Szelążek i ks. Bukowiński bohatersko pracowali wśród swych wiernych w bardzo trudnych czasach. Po wybuchu rewolucji 1917 r. trafili do więzienia w Kijowie, po czym biskupa wydalono do Polski, a ks. Bukowiński władze sowieckie skazały na 10 lat więzienia, a następnie zesłały do Kazachstanu. „Należy podziękować Bogu za te wybitne postacie, dzięki którym przetrwała wiara i odrodził się Kościół na Wołyniu” – podkreślił kaznodzieja.
Podczas sympozjum, które odbyło się po Mszy św. w katedrze łuckiej, sylwetkę duchową biskupa-wygnańca Adolfa Szelążka (1865-1950) przedstawił dr Włodzimerz Osadczy z Instytutu Polonijnego KUL. Przypomniał, że na czele diecezji łuckiej stanął on w 1925 r. Już w następnym roku utworzył w Łucku drukarnię diecezjalną, która wydawała m.in. „Życie Katolickie” i „Miesięcznik Diecezjalny Łucki”, a w rok później zwołał synod diecezjalny.
W 1935 r. sprowadził do katedry łuckiej cudowny obraz Matki Bożej Latyczewskiej, w 1936 r. ustanowił Zgromadzenie Sióstr św. Teresy od Dzieciątka Jezus, a w 1938 r. sprowadził relikwie św. Andrzeja Boboli. W 1936 r. ordynariusz łucki został przewodniczącym Komisji do Spraw Fundacyjnych i Charytatywnych, a od 1939 r. przewodził Podkomisji przy Komisji Prawnej Episkopatu Polski.
Pasterz przeżył na Wołyniu dramatyczne lata II wojny światowej. W nocy z 3 na 4 stycznia 1945 r. Sowieci aresztowali 80-letniego biskupa, ponieważ nie chciał opuścić swej diecezji. Oskarżono go o „szpiegostwo”. Dzięki usilnym staraniom Stolicy Apostolskiej i interwencji dyplomatów amerykańskich udało się zwolnić biskupa, który 15 maja został wydalony z ZSRR do Polski. Zmarł 9 lutego 1950 r. w Tczewie. Pochowano w kościele św. Jakuba w Toruniu.
Ks. Władysława Bukowińskiego wspominał w swym referacie proboszcz parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Ostrogu i redaktor naczelny wydawanego tam pisma „Wołanie z Wołynia” ks. Witold Józef Kowalów. Od lat zbiera o nim materiały i świadectwa, poszukiwał też śladów jego działalności w Kazachstanie.
Prelegent zaznaczył, że jesienią 1939 r., po wkroczeniu Armii Radzieckiej na Wołyń, bp Szelążek mianował ks. Bukowińskiego proboszczem łuckiej katedry. Razem ze swym biskupem kapłan ten został aresztowany, po czym zesłano go do Karagandy. Po przeszło 9 latach pobytu w więzieniu postanowił w 1955 r. dobrowolnie pozostać w Związku Sowieckim. Pełnił posługę duszpasterską wśród zesłańców polskich na ziemi kazachskiej, a także wśród mieszkających tam Niemców i katolików innych narodów.
Ks. Kowalów wspomniał o tym, że jedną z pierwszych Mszy św. żałobnych za duszę śp. ks. Bukowińskiego odprawił 10 stycznia 1975 r. w kościele św. Floriana w Krakowie ówczesny tamtejszy metropolita kard. Karol Wojtyła. Niestety, w czasie pielgrzymki do Kazachstanu we wrześniu 2001 r. jako Jan Paweł II nie miał możliwości nawiedzić w Karagandzie grób tego kapłana, którego znał osobiście. Uczynił to za niego na jego prośbę kard. Angelo Sodano, gdy w maju 2003 r. nawiedził grób ks. Wł. Bukowińskiego.
Część zebranych i opracowanych materiałów i wspomnień o biskupie Adolfie Szelążku i ks. Władysławie Bukowińskim ukazała się nakładem wydawnictwa „Wołanie z Wołynia”.

Oprac. na podstawie KAI